Nooshin Shafiee

In drie verschillende fotoseries onderzoekt Nooshin Shafiee, die van het Iraanse platteland naar Teheran verhuisde, haar relatie met fotografie en het leven in een metropool die van dag tot dag verandert. Daaj, de eerste in de trilogie, legt de onzekerheid vast die Shafiee voor het eerst ervoer toen ze naar de hoofdstad verhuisde. In het korte moment tussen licht en duisternis - 'Daaj' betekent 'nachtelijke duisternis' in het Perzisch - dwaalde ze door de stad en liet ze zich verrassen door geïsoleerde, tijdelijke objecten die haar aandacht trokken, een weerspiegeling van haar eigen onzekere status als kunststudent onbekend met de stad.

In het tweede essay Funfair wordt Shafiee's veranderende relatie met de stad en het medium fotografie duidelijk. De beelden zijn minder gestileerd en de scènes spelen zich overdag af. Terwijl haar foto's van Daaj het rituele en precaire weerspiegelen, wordt in Funfair Shafiees aandacht getrokken door het banale. Te midden van een economische crisis in haar land wordt ze gegrepen door de overdaad aan glanzende voorwerpen, symbolisch voor een oppervlakkige staat van tevredenheid.

In de derde, Batten, loopt Shafiee opnieuw door de straten van Teheran, waarbij ze de formalistische regels voor compositie en belichting laat varen en trouw blijft aan wat ze kan waarnemen. Dit resulteert in foto's die de stad vanuit haar onderliggende structuur bekijken.

De trilogie is een verkenning van Shafiee's ontmoetingen met het hedendaagse stadsleven. De camera is de gemene deler die haar helpt de gevarieerde relaties die ze zoekt te ontwarren: met zichzelf, met fotografie en met de stad waar ze naartoe is verhuisd.

Het werk van Nooshin Shafiee maakt onderdeel uit van de groepstentoonstelling Space to Breathe, samengesteld door Newsha Tavakolian en te zien in de Grote Kerk Breda.