Parisa Azadi

In een land waar de wet de kleding bepaalt, ongehuwde stellen verbiedt om een hotelkamer te delen en burgers niet toestaat hun huisdieren uit te laten om het bezit van huisdieren te ontmoedigen, biedt het buitenleven een krachtige, zij het tijdelijke, verlichting van de spanningen en beperkingen van het stadsleven en het bestuur. In de buitenlucht, ongehinderd door gezaghebbend toezicht, delen ongetrouwde stellen kampeertenten, doen vrouwen hun hoofddoeken af en lopen honden zonder riem vrij rond. Het is een vrolijk beeld van een tijdelijk onbegrensde bevrijding.

Maar zelfs deze vluchtige vrijheid wordt bedreigd. Sinds 2022 hebben de Iraanse autoriteiten hard opgetreden en populaire kampeerterreinen in heel Iran ontruimd. De zedenpolitie trekt door de straten, dwingt strikte kledingvoorschriften af en legt hoge boetes op aan groepen reizigers die drinken, dansen en zingen in openbare ruimtes.

Maar Iraniërs blijven dergelijke beperkingen trotseren. Hun vlucht naar buiten is een manier om op actieve wijze bepaalde vrijheden te belichamen en zich een nieuwe toekomst in te beelden, hoe onzeker die ook is. Dezelfde dromen van vrijheid en onafhankelijkheid, die de inspiratie vormden voor de revolutie van 1979, spelen zich nog steeds af in deze stille daden van jeugdige trotsering.